ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΠΟΡΤΝΟΪ

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΠΟΡΤΝΟΪ

Συγγραφέας: Φίλιπ Ροθ

Εκδοτικός Οίκος: ΠΟΛΙΣ

Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης

Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία

Σελίδες: 316

Απόσπασμα :

Τα απωθημένα ξέρεις, δε φυτρώνουν στα δέντρα -χρειάζεται υπομονή, χρειάζεται αυτοσυγκέντρωση, χρειάζεται η αυτοθυσία ενός αφοσιωμένου γονιού χρειάζεται ένα παιδάκι υπάκουο και μελετηρό για να δημιουργήσεις, μέσα σε λίγα μόνο χρόνια, έναν πραγματικά καταπιεσμένο και κουμπωμένο άνθρωπο.

Σχόλια :
Το παραπάνω απόσπασμα, νομίζω, εκφράζει απόλυτα το πνεύμα όλου του βιβλίου.

Το γεγονός ότι ο κεντρικός μας ήρωας είναι και Εβραιόπουλο, επιτείνει τα προβλήματά του; δεν είμαι σίγουρη. Έχουμε δει και διαβάσει πολλά για την εβραϊκή κουλτούρα, αλλά όντας μακριά από αυτή αδυνατώ να προσδιορίσω εάν ο ήρωας υποφέρει πρωτίστως επειδή είναι Εβραίος. Γνώμη μου είναι ότι το ίδιο θα υπέφερε σε μία ισλαμική ανδροκρατούμενη κοινωνία αν ήταν γυναίκα ή σε μια ινδική φυλετική κοινωνία ή σε μία αυστηρή καθολική κοινωνία. Δεν είναι το κοινωνικό υπόβαθρο που μας κάνει να ασφυκτιούμε -είτε ως παιδιά είτε αργότερα ως ενήλικες- είναι οι οικογενειακές αξίες που μας εγκλωβίζουν ή όχι σε έναν τρόπο σκέψης, σε μία φιλοσοφία ενοχής από την οποία δεν μπορούμε ποτέ να απαλλαγούμε. Είναι η οικογένεια που θα ανάγει την προσωπική μας ευχαρίστηση, σε αξία ήσσονος σημασίας. Είναι η οικογένεια που θα αμφισβητήσει την ικανότητα μας να λειτουργούμε αυτοεξαρτόμενοι και αυτοκαθοριζόμενοι και τέλος είναι η οικογένεια που θα εξυψώσει την δημιουργία οικογένειας και παιδιών σε ύψιστο αγαθό, στο ένα και μοναδικό Νόημα της Ζωής.

Ένας φίλος, με προέτρεψε να διαβάσω αυτό το βιβλίο, για να δω και την «αντρική πλευρά των πραγμάτων». Δεν βλέπω καμία αντρική πλευρά, βλέπω άλλο ένα δυστυχισμένο παιδί, στιγματισμένο από την οικογένεια του. Το βιβλίο μπορεί να αναφέρεται στην αντρική ή την εβραϊκή πλευρά, αλλά πρωτίστως αποκαλύπτει την παιδική πλευρά, την δυστυχία του να μεγαλώνεις σε ένα περιβάλλον όπου η καλή ανατροφή είναι συνώνυμο της καταπίεσης, όπου η σεξουαλικότητα πρέπει να πνιγεί εν τη γενέσει της, όπου το να είσαι παιδί δεν είναι απίστευτό προνόμιο (όπως θα έπρεπε να είναι) αλλά η μεγαλύτερη κατάρα.

Ως παιδί θέλω να συγχωρέσω τους δικούς μου γονείς για όλη την καταπίεση και τις ενοχές με τις οποίες με διαπαιδαγώγησαν – θέλω να πιστεύω ότι τόσο μπορούσαν και αυτοί. Δεν νομίζω ότι υπάρχει γονιός που να θέλει τη δυστυχία του παιδιού του. Νομίζω ότι στην προσπάθεια τους να μας εντάξουν σε ένα κόσμο σταθερό, μας κληροδοτούν άθελα τους και όλη την καταπίεση που αυτός συνεπάγεται.

Ως γονιός πρέπει να κάνω ότι μπορώ για να απαλλάξω τα παιδιά μου από αυτή την ανατροφή. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω γιατί είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μου τα ΜΗ και τα ΠΡΕΠΕΙ της δικής μου ανατροφής. Μόνο αν μπορέσω να τα αντικαταστήσω με τα δικά μου θέλω, με τις δικές μου ηθικές αξίες (αλληλεπικαλυπτόμενες ή όχι με εκείνες των γονιών μου), θα μπορέσω να διδάξω στα παιδιά μου την αξία της μοναδικότητας τους.